Sue Foley komt uit Ottawa, de hoofdstad van Canada. Dertien was ze toen ze de gitaar ter hand nam. Via The Rolling Stones geraakte ze geïnteresseerd in de blues en toen ze zestien was, deed ze haar eerste optreden. Na high school verhuist ze naar Vancouver, dus de hele andere kant van het reusachtige Canada. Daar vormt ze haar Sue Foley Band. Maar al snel zakt ze af naar de States, dichter bij de bakermat van de blues. Als ze 21 is vinden we haar in Austin, Texas, waar ze opneemt voor het legendarische Antone’s Record Label, door Clifford Antone opgericht in 1987 in het verlengde van zijn muziekwinkel . Na diens dood in 2006 gaat het label failliet, maar de club bestaat en bloeit nog altijd.

Debuut ‘Young Girl Blues’ komt uit bij Antone’s (1992), net als de opvolgers ‘Without A Warning’ (1993), ‘Big City Blues’ (1995) en ‘Walk In The Sun’ (1996). Later zal ze daar nog één album bij Antone’s bij doen (‘Back To The Blues’, ook uitgebracht als ‘Secret Weapon’; 2000). Zoals dat hoort, toert ze uitgebreid, want met haar prachtige, klare stem en uitzonderlijk gitaarspel maakt ze furore. Men hoort haar Pink Paisley Fender Telecaster ‘69 overal waar men de blues viert. In 2001 wint ze een Juno Award voor het een jaar eerder op Shanachie verschenen ‘Love Comin’. Ze rijgt trouwens de prijzen aaneen, met vele Maple Blues Awards van de Toronto Blues Society en Franse Trophées du Blues, plus meerdere nominaties voor de International Blues Music Awards (Memphis).

Na nog een cd voor Shanachie (‘Where The Action Is…’ in 2002), tekent ze voor het Duitse Ruf Records (‘Change’ in 2004, ‘New Used Car’ in 2006). Samen met Roxanne Potvin en de te vroeg overleden wijlen Deborah Coleman brengt ze in 2007 ‘Time Bomb’ uit. Foley gaat dan een duo aan met Peter Karp. Met deze Amerikaanse folk, blues en roots zanger-gitarist, pianist en songschrijver uit Tennessee brengt ze ‘He Said She Said’ (2010) en ‘Beyond The Crossroads’ (2012) uit, ditmaal op een ander legendarisch label, Blind Pig Records .

In 2018 brengt ze het langverwachte ‘The Ice Queen’ uit, naar de song die ze over zichzelf schreef, en verschijnt op het al even legendarisch blueslabel, Stony Plain, als ook haar album "Pinky's Blues" uit 2021 dat 12 gitaargestuurde nummers bevat, waaronder enkele van Sue's favoriete covers, die niet alleen aantonen dat Sue één van 's werelds grootste bluesgitaristen is, maar dat de pure vreugde van het spelen voelbaar is tijdens deze opnames. Van een alomvattend parcours gesproken. Sue Foley mag dan een ijskoningin heten, als ze haar gitaar laat spreken krijgt de rechtgeaarde bluesliefhebber het er warm van. Ten bewijze was ze op 19 mei 2023, in Austin's legendarische Continental Club, waar de opnames gebeurden voor het album "Sue Foley Live in Austin Vol 1", een zeer opwindend album waarin Foley haar unieke Texas bluesgeluid vastlegt. Het album bevat 11 nummers vol lef, zweet en verwoestend gitaarspel die Foley naar de top van de blueswereld hebben gestuwd. Het is een retrospectieve verzameling nummers uit haar opnamecarrière, met een paar verrassende covers erin.

Het album opent met de rechttoe rechtaan blues van Foley's eigen ‘New Used Car‘, terwijl ze die verleidelijke stem toepast op een heerlijke dubbelzinnigheid. In deze eerste single neemt ze twee typisch bondige solo's. Het daarop volgende ‘Walkin' Home‘ is wederom een origineel nummer dat volledig in de bluestraditie staat, met een voortstuwend riff en een aanstekende solo, heerlijk! Dat geldt ook voor haar vrolijk gebrachte, Howlin' Wolf's ‘Howlin' for My Darlin‘‘, dat begin deze maand verscheen als haar tweede single. ‘Queen Bee’, is een genderversie van de Slim Harpo klassieker ‘King Bee’ en Dylan's ‘Positively 4th Street‘ is niet zo bitter als het origineel, waarbij wat droefheid wordt gemengd met de verwijten om ontroering toe te voegen, maar hier onderstreept wordt door de lyrische gitaarsolo en het lange instrumentale einde. Over instrumentale nummers gesproken, ‘Hooked on Love (aka Lucky Lou) ‘ van Jodi Williams is werkelijk een showcase voor Foley's zessnarige talenten. Gebaseerd op de inspiratie van haar vroege helden, als Albert Collins, Clarence "Gatemouth" Brown en The Vaughan Brothers, gaat Foley verder met deze nieuwe release en levert een aantal keiharde bluesrocknummers af. Het is echt en het is spijkerhard. Dit is Sue aan de top van haar kunnen.